در جای جای کردستان یکی از رخدادهای هر سالە که مردم به عنوان اکت سیاسی از آن یاد می کنند و به آن مبادرت می ورزند و حاکمیت به شدت با آن برخورد می‌کند، پاسداشت شخصیتهای کاریزماتیک جانباخته کرد است.
این پاسداشتها و یادمانها که در روز جانباختن رهبران جانباخته کرد (حداقل در چهل و دو سال اخیر) در کردستان برگزار می شود، برگی دیگر از تاریخ مبارزات مردم کرد است، که از لحاظ نشانه‌شناسی رفتار سیاسی قابل بررسی است.
رهبران جانباخته کرد بخشی از تاریخ مبارزاتی مردم کرد هستند، آنان نماد مقاومت و استمرار مبارزاتی در راستای دست یافتن به حقوق حقه مردم کرد هستند.
امروز روز جانباختن کاک فواد است، فوادی کە نام، یاد و راهش نە تنها برای همسنگرانش بلکه برای نسلهای بعد از انقلاب ۵۷ و حتی نسلهای آینده کردستان، سنگر مقاومت و تسخیر ناپذیر کردستان می باشد.
آنچه کاک فواد را بە مثابه یکی از رهبران جانباختە کرد از دیگر رهبران سیاسی نە تنها کردستان بلکه ایران جدا می کند، عملگرا بودن وی بوده است.
بە جرات می توان گفت کاک فواد کسی بود که در دوران مبارزاتی خود چە بر علیه رژیم شاهنشاهی ایران و چە بر علیه جمهوری اسلامی ایران، هیچ گاه تئوری پرطمطراق، ایدئولوژی سیاسی و شعارهای دهان پر کن بر پراتیک مبارزاتی‌اش نچربید، بە عبارت دیگر، وی همانند روشنفکرهای اخته سیاسی برساخته تئوریهای زوار دررفته سیاسی و چپ موجود آن دوران نبود، او برساخته و برخاسته جامعه کردستان بود و با شناخت و بینش دقیق و تبیینی که از کردستان و ایران داشت، در برابر نابرابریهای جامعه و حاکمیت متجاوز مرکزگرا و سرکوبگر قد علم کرد و سریع به رهبری تاثیرگذار در جامعه کردستان بدل شد.
کاک فواد رهبری کاخ نشین نبود، او پا به پای همرزمانش در خط مقدم مبارزه عملی در راه رسیدن به اهداف جنبش کردستان حضوری فعالانه داشت و در نهایت در این راه جاودانه شد. راز جاودانگی کاک فواد در نقش بسزای او در جنبش کردستان مستتر است.
جمشید بهرامی
نهم شهریور ۱۳۹۹