خانمێکی هێژابە نێوی ئەسمەری شەعبانی؛بەو شێوە ئیحساسی خۆشەویستی خۆی کاتێک کە کیژێکی گەنجی خۆێندکار بوە سەبارەت بە سەرکردەی هیچکات لە بیر نەکراو کاک فواد لە لاپەرەی فیسبووکەکەی نووسیوە:
ئوستورەی ئیمە
کاتێک مناڵ بوین ئاخرین قەسەممان بە گیانی ئازیزی کاک فواد بوو. لە مەدرەسەیش ھەروا باوکی ئازیزم ئەیوت ئاخر ڕۆڵە ئێوە کاک فوادتان لە کوێ دیوە، ئاخر لە ماڵەو بەس نیە لە مەدرەسەیش قەسەمت بە گیانی کاک فوادە ئیتر عادتێکی جوان بوو. تا دەورەی دەبیرستان ھەر ئەم قەسەمەم بوو کاتێک قەبوڵ بوم بۆ دانشگاە لێر باوکم چوین بۆ ناونویسی باوکم لە بەر درگای دانشگاە دەستمی گرت وتی ڕۆڵە ھەر بە گیانی کاک فواد قەسمت ئەدەم ئیتر ئێرە دانشگاس ئەم قەسەمە فەراموش کە ،با ھەر ناوی لە دڵتا بمێنێت بەڵام دانشگاە جێگەی ئەم قەسەمانە نیە. سەر خۆت مەنێ بە قوڕ ھەر لە وێ قەوڵم دا بە بابا گیانم ڕەوانی کاک فواد و بابای ئازیزم شاد
ئەم شێعرە ھونراوەی من بۆ کاک فواد بوو کە فەیسبوک یادئاوەری کرد"
ئەو شێعەرەشی بەزمانی فارسی بۆ کاک فواد داناوە:
آى مرگ نفرين شده...
مردى از تبار درد
با زبان رعد سخن ميگفت
که سايهٔ ابرهاى سياه را
از سر قله هاى نياسوده بتاراند
مردى در شکوه آواز پيشينيان
از دل همه عشقها سر برآورده بود
تا اميدها را ببار بنشاند
اينک او بود
سوارهٔ قهرمان ماتمکده يى
که روح وحشت بر آن جارى بود
اينک او بود
بذر شهامت ميکاشت
اما
نه مجالى که برويَد نه زمانى که ببالد
در محاصره اهریمن و سیاهی
مرگ خویش را بر دوش ميکشيد
دقايق سیاه و عناصر خشم
خط پایانى را رقم ميزدند
و فرمان جادوگر:
تیر و طناب و مرگ...
آنک نهالِ قد کشيده را مجال نيست
کوکوى مرگ، بيداد ميکند بر وسعت اهداف
نيلوفرى که سهمِ زندگى به آفتاب بذل مينمود
اينک چنين عزم به هجرت نموده است
خونش شرابِ سرخ و حلالِ قدّيسيان دين
کز سرزمين دور آمده بودند کينه توز
با جامى مست خون
با عجز در رکاب
با پُشتهٔ نفرينشان بر دوش.
و آن مرد آهنى چون افسانه
بر خاک
بر مرگ
بر خون سرخ خویش
بوسه زد و جاودانه شد...
اسمر
ئەو خانمە هێژایە ناوی ئەسمری شەعبانیە وا بزانم لە ئەمریکا دەژی ئێستا، دەستی خۆش بێ و خامەی رەنگین و رەنگینتر.
ئەمرۆ ؛ساڵرۆژی گیانبەختکردنی کاک فوادی سەرکردەیە،ئەو نووسراوە و شێعرە نیشانی دەدن کە یادی سەرکردەمان بۆ هەمیشە زیندوو ،پیرۆز و بەرز دەمێنێ!