چه كند بر قلب چون آتش من، آتش تير؟ بلشويك وار ببايد مردن رفقا و دوستان گرامی! با سلام گرم و آتشين از دور صميمانه دستتان را ميفشارم. پيروزي انقلاب ناتمام خلقهايمان به رهبري پرولتاريا و پيگيرى هر چه بيشتر و بيشترتان درامر جنبش كمونيستي و مبارزه خلقهايمان و مبارزه جدى و صادقانه و پيگرانه تان در امر مبارزه باانتقادات و انحرافات درون تشكيلات و موجود در سطح جنبش كمونيستي ملتمان و مبارزه سخت و پيگيرتان در راه ايجاد صف مستقل طبقه كارگر(صفي كه پر توان و پر خروش و بدور از هر انحرافي مبارزه طبقاتي را تا نيل به استقرار و تداوم سوسياليسم رهبرى كند . و همچنين شادى و بهروزيتان يگانه آرزوى من است. رفقا! ماهها پس از اسارت در زندان رژيم ضد خلقي،رژيمي كه از همان زمانيكه بر اريكه قدرت نشست، وفاداريش را به بازس

شانزدهم تیر ماه ۱۳۵۷، هوا تاریک شده بود که دو مینی‌بوس در یکی از خیابانهای شهر سنندج توقف کردند، سرنشینان آنها عده‌ای ازمبارزین و جوانان انقلابی شهر «مریوان» بودند. دو خیابان آن‌طرفتر و در زندان شهربانی شهر سنندج، زندانیان سیاسی، به ابتکار فواد مصطفی سلطانی (کاک فواد) از روز دوم تیرماه ۱۳۵۷ و با خواستهایی از جمله: اجازه ملاقات خانوده‌ها، بهتر کردن غذا و بهداشت، قطع شکنجه و تحقیر زندانیان، روزنامه بی سانسور برای داخل بند، رادیو دارای موج کوتاه، آب گرم حمام، چراغ کار و آب گرم برای کارگاه قالیبافی زندان که زندانیان عادی در آن کار می‌کردند و چند خواست دیگر، اقدام به اعتصاب غذا کرده بودند. خبر وخیم شدن حال اعتصاب کنند‌گان که به مریوان رسید، مبارزین شهر برای پشتیبانی از خواست زندانیان و خانواده‌